Een compleet andere wereld!

Hier zijn we weer! Inmiddels op het strand van Dongwe Beach, maar afgelopen dagen hebben we in Stonetown gezeten. Een miljoenenstad… Maar na 3 nachtjes leken we al mensen te kennen! Haha

Het is ineens een compleet andere wereld, islamitisch en veel Aziatische invloeden. Romi zegt dat ze 3 vakanties in 1 heeft: safari, Azië en strand.

Vanuit Stonetown hebben we een kruidentour gemaakt, leuk om “onze”kruiden uit potjes hier aan bomen en struiken te zien. Maar ook de geurstof van Chanel nr 5 hadden ze, rook zo lekker!

De stadswandeling begon met een bezoek aan het slavenmonument en daar word je niet erg vrolijk van, wat een ellendige tijd. Daarna met een gids door de smalle straatjes van Stonetown. Om op deze wijze (opnieuw) kennis te maken met de stad is wel relaxt, daarna loop je zelf net zo makkelijk door de smalle straatjes.

Jammer is wel dat het nu ramadan is en er niet in het openbaar gegeten en gedronken kan worden (had ik in 2005 ook al, hoe kien ik dat toch uit..). Maar voor de mensen zelf is het natuurlijk het zwaarst, met dit weer een hele dag niet eten en drinken. En nog lastiger is het als toeristen je goedbedoeld water en kokosmelk aanbieden… hihi

Gisterochtend zijn we met een bootje naar Prison Island gegaan. Het waren Romi’s hoogte- en dieptepunten: de boot vond ze doodeng en van het aaien en voeren van de schildpadden werd ze bijna hyper, zo gaaf vond ze dat. De boottocht terug dus maar op de koop toe genomen.

Vanmorgen op weg naar Dongwe Beach zijn we via Jozani Forest gegaan om de Red Colobusaapjes te zien. Die zijn zo grappig!

Hierbij willen we (o)ma dan ook heel erg bedanken voor de mooi excursies op Zanzibar, het was GENIETEN! Dikke kus van ons!

En nu gaan we in de relaxmodus!

Groetjes,
Mier en Romi
xxx

REISVERSLAG (lang…)

Maandag 6 juni – Vlucht naar Zanzibar

Ondanks dat we om 2 uur vliegen, moeten we toch om half 7 ontbijten. De weg naar Arusha is dus langer dan ik verwachtte. Om kwart over 7 rijden we weg en gaan we eerst naar de (luxe) souvenirshop, waar we al eerder geweest waren. Daar kopen we alleen de spullen die we ergens anders niet gezien hebben, want het is een vreselijk enge zaak. We stoppen in Mto wa Mba (muggenrivier) voor een dorpswandeling. Daar gaan we, met ons voornemen ons nooit meer in dat muggenhol te begeven… ;-) Yusef gaat ons rondleiden. Hij is een leuke jonge knul, maar vraagt omdat we weinig tijd hebben of we rijstvelden of bananenplantages willen zien. We kiezen voor de bananen, maar hij start toch bij het rijstvelden! Hahaha Heel grappig om het te zien en dan lopen we het dorp in. Ik ben er al eens geweest en had toen de lange versie met een lokale lunch. Deze snelle variant beviel me prima! Haha

Op weg naar de bananen heeft Romi het idee dat er overal slangen en vogelspinnen zijn, maar het valt mee, geen eentje gespot!

We gaan ook nog naar het huis waar bananenbier gebrouwen wordt. We komen aan er zit een ander stel, zij hebben de lange versie en zien er verveeld uit. Joseph vertelt ons in vogelvlucht het verhaal en er wordt een pot bier neergezet. Ik had van tevoren al gezegd dat we zo vroeg geen alcohol drinken, het ziet er namelijk echt niet uit. Yusef greep zijn kans, hij heeft geen moeite met alcohol in de ochtend. Ik moet een foto van hem maken als hij het bier drinkt. Niet voor de foto, maar dan kan hij drinken. Mijn camera is allang weg als hij om zich heen kijkt en de rest nog even snel opdrinkt. We gaan verder en het andere stel kijkt erg jaloers naar ons! Haha

Ik vertel Yusef nog dat ik bij Heineken werk en prompt zien we later op de hoofdweg een doos van Heineken, hij wijst me er gelijk op.

In het dorpje gaan we nog naar houtsnijwerk kijken. We krijgen uitleg van een mannetje uit Mozambique. Hij beaamt hoe in Tanzania iets van 120 stammen in harmonie samen leven. In Rwanda leven maar twee stammen en die vechten elkaar de tent uit.

Dan nog even naar de schilder”werkplaats” en ze zijn wel wat duurder geworden. Alhoewel weinig tijd, krijgen we er toch flink wat af. Romi ziet namelijk 1 schilderij wat ze nu leuk vindt voor op haar kamer, ik neem nog twee schilderijen mee voor je kan niet weten. Ik vind ze gewoon leuk!

Terug bij de auto rijden we verder. In de auto geven we Iddi zijn envelop en kletsen we over de rijkdom van reizen en ontwikkelen. Zo’n zwaar gesprek hadden we nog niet gehad.  Tegen twaalven zijn we bij het vliegveld, maar Simon komt pas om één uur met de tickets. Romi en ik dus nog wat souvenirwinkeltjes in en dan lunchen we met Iddi in de auto. Pas nu horen we dat hij een vrouw en drie kinderen heeft, hij is duidelijk trots als hij over ze praat.

Als Simon er is, gaat Iddi weg. Simon helpt bij het inchecken, nou ja… Het is een domestic vliegveld en het is niet heel gestroomlijnd, maar de koffers krijgen vast labels en worden naar een kar gebracht. Dan wachten we op iemand die ons kan inchecken. Ondertussen gaan we gewoon het vliegveld op. Dan eindelijk om half 2 inchecken. De handbagagecontrole is nog best uitgebreid. Room moet haar tas open maken. Hij kijkt nieuwsgierig naar het Heineken speakerkratje en naar nog wat dingen. Een goed verpakt souvenir maakt hij deels open, niet handig, maar ja.

We hoeven bij de “gate” niet lang te wachten. Romi geeft aan dat ze het vliegtuig erg klein vindt en er een beetje tegenop ziet om er mee de lucht in te gaan. Er zit een zuid Afrikaans stel en zij heeft dezelfde zorgen, wat voor Romi wel lekker is. Erin is het lekker krap. Na het opstijgen lijkt het toestel erg instabiel, maar eenmaal goed hoog is er niets mee aan de hand. Dan is de angst bij Romi ook voorbij en valt ze lekker in slaap. Tijdens het landen krijgt ze last van de druk op haar voorhoofd, dat is super balen, maar de kanjer houdt zich sterk. We worden opgehaald door Kassim, maar die staat er nog niet. Al die mannen met bordjes vragen wie ons opwacht, maar we zijn zijn naam kwijt, terwijl Simon het wel gezegd had. Gelukkig staat er een collega die al aanbiedt om met hem mee te rijden, maar hij denkt dat Kassim het verkeerslicht tegen had, want hij is nooit te laat. En nog niet gezegd of we zien iemand met een bordje “vanderbent party”. Kassim is gevonden!

In de auto bespreken we de excursies die we wille doen en dat gaat niet erg makkelijk om op één lijn te komen. Maar we zijn eruit. Morgen kruidentour en stadswandeling. Woensdag Prison Island en donderdag op weg naar het strandhotel Jozani Forest…

We komen in het centrum van Stonetown en duiken achter de markt met de auto de smalle straatjes in. Er valt daar al niet fatsoenlijk te lopen, laat staan met een auto er tussendoor. Voor Romi helemaal een belevenis, want zij heeft ontdekt dat er aan haar kant helemaal geen raam in de auto zit… Positief benaderen, dan zal het niet zo vaak regenen.

Een paar straatjes na de markt kunnen we niet verder, we lopen met onze tassen door de smalle en drukke straatjes en het hotel ziet er super uit. Alleen… onze boeking lijkt niet goed gegaan te zijn, maar dan weet ze wel dat we een twinkamer willen… Ze vraagt of we dat zeker weten, want ze heeft een mooie kamer met double bed voor ons. Maar zonder dat we het vragen, stelt ze voor om 3 mogelijke kamers te bekijken en Romi en ik weten het al snel. We gaan voor de double, wat een gave hoge en grote kamer is het!

We gaan gelijk naar het dakrestaurant voor het welkomstdrankje. We kleden ons erna even snel om en gaan weer boven zitten om de zon onder te zien gaan, wat een super plek zeg!

We hebben weer wifi, dus we zijn erg gezellig. We nemen er een verse pina colada bij en genieten erna van een heerlijk diner.

Het waait lekker op het dakterras, maar we gaan toch maar naar de kamer. Hoewel we morgen “pas” 9 uur weggaan, gaan we toch niet te laat slapen, we zijn best gaar van alle dagen safari inclusief verwerken van de ervaringen.

Terug op de kamer staat de sfeerverlichting aan en is de klamboe uitgehangen, zo grappig altijd.

Dinsdag 7 juni – Kruidentour en stadswandeling door Stonetown

Wat heerlijk om niet vroeg op te hoeven, dan ben je voor de wekker wakker. Nou was het bij Romi niet geheel spontaan, die heeft zich laten verrassen door de omroepers van de moskeeën hier. Ze moeten heel veel herrie gemaakt hebben, maar ik heb het niet bewust meegekregen, heerlijk geslapen!

We kunnen op ons gemak ontbijten, wat zit je toch heerlijk boven op het dak met een lekker windje. Ivm de ramadan moeten we gekleed in “knieën en ellebogen bedekt”. Dat is best warm en dan is een windje en geen felle zon wel lekker. Kassim haalt ons op  en het is zo’n 25 minuten rijden naar de “spicefarm”. James wordt aangewezen om met ons mee te gaan. Hij snijdt voor Kassim alle blaadjes en wortels, zodat wij kunnen kijken, ruiken en voelen… Het is echt wel leuk om alles wat wij bij AH in potjes halen, hier vers aan de bomen en struiken te zien. Er komen kruiden voorbij als: Peper, kaneel, vanille, nootmuskaat. Ook veel vruchten als mango, kokosnoot, stervrucht enz.
Romi krijgt een puntzakje van verse bananenbladeren, zodat ze alles wat ze krijgt om te ruiken, kan bewaren, best handig en leuk om te zien.

Op een gegeven moment gaat er eentje in de palmboom klimmen en halverwege een liedje zingen. Het is een herkenbaar liedje wat ik ook wel bij ma hoor als ze haar Zuid-Afrika-cd-tje draait. Romi maakt er dus een flimpje van om naar oma te sturen. Dan krijgen we twee kokosnoten voorgeschoteld. Ik roep nog dat we samen met 1 doen, want een beetje zonde voor een paar slokjes klappermelk. Maar we moeten  juist het verschil proeven tussen de jonge en rijpere kokosnoot. Er zat verschil tussen, maar ik weet niet meer welke het lekkerst was! Hahaha

Omdat wij dus niet alle klappermelk drinken, biedt Romi heel aardig aan dat de jongens het opdrinken. Ze weigeren ivm ramadan.. oeps.. even vergeten!

Tijdens het wandelen door de plantage heeft James van alles gemaakt van bananenbladeren en dat krijgen we. Een tasje, een kroontje, een kikkerketting en niet te vergeten een ring. Als hij Romi de ring omschuift, gaat hij op de knieën, grappig mannetje!

Halverwege de tour hadden we ook nog een gelige bloem. Het bleek het hoofdbestanddeel van Chanel nummer 5. We kopen dan ook een paar flesjes met heerlijke luchtjes. Ook met vanille erin, daar blijk ik toch altijd al op te vallen, dus nu vind ik het hier ook lekker.

Aan het einde mogen we nog even al het fruit wat we gezien hebben, gaan proeven. Ook hier weer een grappige gast en hij was tactisch. Hij vroeg of we zussen of vriendinnen waren, voor Romi minder leuk dan voor mij! hahaha Romi en ik hebben binnen mum van tijd ons fruithapje voor de dag gehad. Kassim verontschuldigt zich, dat normaal de gids eerst neemt en dan de gasten, maar dat hij dat nu ivm ramadan niet kan doen. Nou, we hebben niet het idee dat hij ons wil vergiftigen en het is allemaal heel herkenbaar fruit.

We gaan nog even op de foto als echet toeristen met al onze versierselen en zakjes met troepeloeris wat we gekocht hebben.

In Stonetown brengt Kassim ons naar een restaurant wat open mag zijn. De overheid wijst die aan ivm ramadan. Normaal eet je hier met uitzicht op zee, maar nu zijn er doeken gespannen, zodat het vanaf de straat niet zichtbaar is. Onze ober wenst ons nog even de overtuigen om ook een dagje te vasten, maar we passen toch maar. Het is een super lekkere lunch. De ober komt overigens in oktober naar Nederland. Voor zover ik begreep zit hij in een dansgroep die overal en nergens optreedt.

Kassim had gezegd dat we gewoon na de lunch naar buiten zouden lopen en dat hij ons dan zou zien en verder zou gaan met de stadswandeling. Maar hij is er niet… Raar… Maar na 5 minuten komt hij aan. Zijn auto was geblokkeerd door andere auto’s en hij kon er dus niet uit. Hij is dus met de taxi naar ons gekomen en met de taxi gaan we dus ook naar het slavenmonument.
Kassim neemt ons eerst even mee de kelder in. Een kleine kille en donkere ruimte. Ik vind het er met 3 al veel, maar in de tijd van de slaven zaten er hier 75 mensen… Je moet er niet echt bij doordenken, wat een ellendelingen zijn die slavenhandelaren toch geweest. Ik vroeg Kassim nog of die mensen nou gekidnapt werden of dat ze onder valse voorwendselen vrijwillig meegingen. De waarheid lag ergens in het midden. De handelaren gingen de binnenlanden in en gaven de stamhoofden van alles. In ruil ervoor kregen ze mensen mee om hen te helpen. Min of meer werden de stamhoofden voor de gek gehouden.

Buiten kregen de slaven (vastgebonden) stokslagen en het feit of ze wel of niet huilden, bepaalde de prijs. (niet huilen, dus sterk, dus duur). Op de plek waar de stokslagen gegeven werden is nu een kerk. Vlak voor het altaar is een witte stip in rood marmer. De stip is de stokslagenplek en het rode marmer staat voor het bloed dat vloeide. Livingstone was een Engelse missionaris en die heeft er voor gezorgd dat zijn thuisland de slavenhandel verbood. Ook de priester van de kerk vocht hier in mee en daarom worden beide heren hier geëerd. Helaas ging de slavenhandel nog wel illegaal door.

We lopen na de kerk nog naar het slaven monument, het zijn 4 stenen slaven, maar je krijgt er alsnog kippenvel van.

Kassim gaat er vandoor, kijken of hij zijn auto al kan pakken. Wij gaan met Martin door met de stadswandeling. Martin is een aardige kerel, maar niet zo snel en ook af en toe niet te volgen. Soms dus maar gewoon lief lachen en hopen dat dat de goede reactie is. Allereerst natuurlijk langs de markt. Het vleesdeel doen we niet echt, het stinkt er vreselijk. Bij de vis lopen we verder naar binnen. Het stinkt er ook, maar uit te houden. Vooral veel kingfish. Dan lopen we door naar de groentemarkt, dat is wat gezelliger ;-)

Dan gaan we de smalle oude straatjes in. Stonetown is mooi van lelijkheid. Overal  hangen de stroomkabels door de straten en je vraagt je af hoe vaak hier brand moet zijn, het kan toch niet anders… Ook overal de houten deuren met nagels er op. De nagels is een erfenisje van de Indiërs die hier kwamen, die kennen de nagels om olifanten op afstand te houden… in Stonetown ook erg handig.. not! Hahaha

We lopen langs het House of Wonders vlakbij waar voorheen de avondmarkt is. Deze is met heel veel restaurants een poosje gesloten ivm met een uitbraak van cholera een paar maande geleden. Alleen door de overheid aangewezen (veilige) restaurants zijn nog open. En dan daar weer een deel van ivm nu ramadan.

We gaan nog even het fort in en zien er het nog in gebruik zijnde amfitheatertje.

Dan lopen we onder de poort door naar het stuk van Stonetown waar onder andere het Africa House zit. Dit stuk ken ik nog van de eerste keer met Sandra. We proberen er de ATM, maar bij de eerste is het geld op. Op een gegeven moment lijken de automaten het weer te doen, maar nee… Ondertussen heb ik toch het idee dicht in de buurt van het eerste hotel te zijn en ik loop even het straatje in. Ik herken het hotel van 2005, het is het Coco de Mer hotel. Even een kiekje maken voor San (die het later niet eens herkent! Hahaha). Ook nog even foto’s van de duikschool die ervoor heeft gezorgd dat ik nog steeds duik. (destijds durfde ik niet en zij hebben me zo super begeleid dat ik het deed en nog leuk vond ook!)

Vlak bij het oude hotel is een staat met wat mooiere souvenirwinkels. Met San en volgens mij met ma en Lilly ook geweest. Martin leidt ons de straat in en ik herken de winkels, maar wat ik nog nooit gezien heb, is het geboorte huis van Freddie Mercury! Nu wilde ik dat perse zien en dacht ik dat het ergens in één van de steegjes was, maar gewoon in een straat waar ik in het verleden al vaker was!

We lopen nog even langs een andere pin, maar die is ook leeg, volgens de beveiliger kan het nog een week duren.. oeps! Ik probeer morgen nog wel te pinnen (heb net berekend dat ik morgen 1,2 miljoen ga pinnen.. hihi)

We komen bij het eindpunt aan: het Africa House. Hier gaat iedere toerist een keer heen om de zonsondergang te zien. Ik vraag of Martin ook een drankje wil… Had ik dat nou maar niet gedaan, want hij blijft op zijn gemak zitten. Dan maar zijn tip geven.. Werkt ook niet. Dan maar met je mobiel gaan zitten, doet hij dat ook…. Uiteindelijk stapt hij op, lullig, maar we waren er even klaar mee.

We nemen nog een cocktailtje en gaan dan direct na zonsondergang naar het hotel lopen. Nog een aardig stukje, want dat is aan de andere kant van het fort. In grote lijnen gaat het goed, maar dan twijfelen we. Omdat het al aardig donker wordt, willen we geen risico nemen en vragen we het iemand. Hij brengt ons naar het hotel en vraagt of ik geld voor een colaatje heb. Prima! Daarvoor word ik graag naar het hotel geleid!

We gaan gelijk weer naar het dakterras en daar eten weer zalig. Uiteraard even internetten en dan weer afzakken naar de kamer. Het is een mooie, leuke, maar vermoeiende dag geweest. Het is rond de 30 graden geweest vandaag, maar iets bewolkt en eigenlijk is dat alleen maar mazzel. Zeker als je “in het lang” gekleed moet gaan.

Woensdag 8 juni – Prison Island en slenteren door Stonetown

Het was een beetje vaag hoe laat Kassim ons nou op zou komen halen dus half 9 zitten we klaar bij de receptie. Het bleek dus toch 9 uur te zijn, maar we zijn de tijd doorgekomen met internetten.

We rijden naar de boot en Romi zet een paar grote ogen op, ze vindt het bootje wel heel erg klein om over een zee met de meest enge haaien (volgens Romi dan) te varen. Er zijn wat personeelsleden die hun bootje gemist hebben en vragen of ze met ons mee mogen, geen probleem. Romi vraagt nog wel of we dan niet te vol zitten en zullen zinken. We stappen in en zetten vaart naar Prison Island. Het is echt een drama voor Romi en dat steekt ze (gelukkig) niet onder stoelen of banken. De kapitein houdt er prima rekening mee en de andere mannen doen er alles aan om haar gerust te stellen, maar dat werkt niet echt. We lopen de steiger op en al snel zijn we, gewapend met groene blaadjes, bij de schildpadden. Romi straalt, dit vindt ze geweldig. We geven diverse schildpadden te eten en als we even kletsen dan moet je opletten, want ze komen gewoon naar je toe en je moet voorkomen dat ze je kuiten voor voer aanzien. Uiteraard gaan we ook met ze op de foto. Van Eelko had ik ooit geleerd de schildpad onder de oksels te kriebelen, zodat hij zijn kop optilt. Volgens Kassim moet je zijn nek masseren. Welke variant ook, het blijft wat dubbelzinnig als je de schildpad er zo van ziet genieten! Hahaha

In het hok met de kleine schildpadjes is de man bezig die met ons mee is gegaan op de boot en bij uitzondering mag Romi in het hok kijken en dan mag ze nog 2 soorten babyschildpadjes vasthouden, ze straalde al, maar nu gaf ze bijna licht!

We lopen nog even naar het gevang. Dat stelt niet zoveel voor. Het is nu een hotel en je kan niet heel erg ver. We zien de oude stijger van waar de gevangenen werden aangevoerd. Maar nadat de sultan weg was, werd het een verbanningsoord voor leprapatiënten.

We gaan nog even terug naar de schildpadden, maar ondertussen vertelt Kassim zijn levensverhaal. Als student verliefd in Kenia, maar uitgehuwelijkt worden aan een vrouw op Zanzibar. Uiteindelijk met vriendin overeen gekomen dat te accepteren en ook zijn toekomstige vrouw accepteert het. Hij wil dat zijn vrouw ook gaat studeren om op gelijk niveau te zijn. Zij blijkt erg goed en geeft nu les in Tanzania. Hij heeft nog steeds contact met zijn vriendin in Kenia en zij is inmiddels ook getrouwd. Ze zijn bij elkaars huwelijk geweest. Met zijn vrouw heeft hij een zoon van 18 en door een reisje in Tanzania hebben ze ook nog een dochter. Ze werd op tweejarige leeftijd met haar 1-jarige broertje verstoten door de familie, want haar moeder had HIV, dus de kinderen ook. Kassim en zijn vrouw adopteren de twee en de jongste heeft inderdaad HIV. Uiteindelijk overlijdt het jongetje op 8-jarige leeftijd aan cholera. De dochter is inmiddels 13. Hij geeft aan ondanks tegen zijn zin uitgehuwelijkt te zijn, nu wel heel gelukkig te zijn met zijn vrouw. Wij vertellen hoe bij ons de relatie in de familie zit. Dat ik zelf geen kinderen heb, maar wel close ben met mijn nichten. Kassim dacht dat ik Romi’s moeder was toen hij ons voor het eerst zag, we lijken zoveel op elkaar. Dat hoor ik graag! Hahaha

De terugtocht is wat rustiger en Romi kan zelfs kletsen en lachen, ze zit nog vol adrenaline. Op de terugweg gaan we weer op pad voor geld, omdat gisteren twee automaten het niet deden. Maar het is zo makkelijk nog niet. Of ze zijn inactief of niet voor mijn pas… Maar dan bij Barclays lukt het! Ik ben miljonair!!!

We laten ons bij het hotel afzetten en lunchen bij ons hotel op het dak. Heerlijk weer en dan gaan we zelf Stonetown in. Wat is het toch een lelijke vervallen stad en daardoor zo bijzonder!

We komen langs winkeltjes waar we gister niet in gingen en als excuus gebruikten we dat we de volgende dag zouden shoppen. En kennelijk zijn ze goed in gezichten en werden we eraan herinnerd dat we vandaag zouden shoppen. Romi koopt bij deze jongen dan ook de houten schildpad, want na vanmorgen heeft ze nog meer met schildpadden.

In een winkeltje zie ik nog een betere versie van een souvenir voor mijn ma, dus hiermee sluiten we ons shoppen af. Ohh nee, nog een vingerhoedje voor Tiny. Ik had er al eentje van Tanzania, maar nu ook nog eentje van Zanzibar! Nooit verwacht hier vingerhoedjes te vinden.

We gaan een terras aan de zee op en omdat het van een hotel is, kunnen we hier “openbaar” wat drinken. Als we terug lopen zien we waar normaal de avondmarkt is, de jongen die ons gisteravond naar het hotel gebracht heeft en hij herkent ons gelijk en is weer even aardig. Handje geven en door, want vandaag met licht gaan we zelf het hotel vinden! Terug in het hotel gaan we even liggen, tot nu toe is het best een druk programma deze reis en dus hebben we een middagdutje verdiend. Maar de schoonmaak heeft de airco op 16 gezet en dan ben je heel snel weer wakker. We gaan dus naar het dakterras om op te warmen.

Na heerlijk gegeten te hebben (hoewel, Romi heeft mosterd op haar visburger en dat was niet echt de bedoeling geweest), ga ik nog even achter de laptop om aan tafel mijn verslag te doen ipv in bed.

Morgen worden we pas om 9 uur gehaald door Kassim, dus dat is lekker lang slapen. We verlangen al naar overmorgen als we niets op het programma hebben staan. Dan zijn we vast heel vroeg wakker uit onszelf! Hahaha

Donderdag 9 juni – Via Jozani Forest naar Dongwe Beach

We hebben een soort van uitgeslapen, alleen lukt het Romi maar niet om door het ochtendgebed heen te slapen. Er zijn ook “maar” 51 moskeeën…

Om 9 uur zitten we netjes klaar voor Kassim, maar die is 20 minuten te laat. Romi doet hem alweer perfect na “unfortunately…” (Kassim is altijd te laat en het ligt nooit aan hem!) We rijden Stonetown uit en zien nog mooie straatbeelden. We rijden nog door een lange “bosweg” van mangobomen.. De zus van de sultan plantte voor iedere slaaf die ze op haar slaapkamer gebruikt had een boom, waarbij het hoofd van de slaaf begraven werd. Ze had liever niet dat de slaapkamergeheimen doorverteld werden en daarom moesten ze hun slaapkameravontuur met de dood bekopen. Nou… als je dan de rijen met bomen ziet, word je wel heel nieuwsgierig of deze dame zich nog elders dan in haar slaapkamer begaf! Hahaha

Dan stoppen we bij Jozani Forest. Onze gids in een moslima die aangeeft nu iets meer bedekt te zijn dan normaal. Maar het is een grappig grietje en met ons lopen er ook nog twee jongens mee. Eentje uit Taiwan en de andere uit Duitsland. We zien al snel twee groepen Red Colobusaapjes en ze zijn grappig!! Totaal niet schuw, dus heerlijk fotograferen. De mangroven en “vegetable forest”(aangeplant regenwoud van 50 jaar oud) zijn niet zo bijzonder, maar we gingen ook voor de aapjes en die waren leuk!!

Rond het middaguur komen we aan bij Dongwe. We nemen afscheid van Kassim, al wilde hij nog gaan zorgen dat we bij Rock Restaurant kwamen en evt bij de dolfijnen, maar wij zijn even klaar met Kassim en als we gaan, gaan we wel via het hotel.

Het is volledig bewolkt, wat een domper. De kamer is mooi op de begane grond, met uitzicht op zee. We gaan even lunchen en hoe snel kan het veranderen, de zon schijnt en de lucht is strak blauw! Haha

Het is laag water en we gaan eerst even over het koraal lopen om schelpjes te zoeken, maar nog niet de schelpjes die we zochten gevonden. De rest van de middag is voor relaxen aan en in het zwembad. Daarna heerlijk mijn nagels gedaan, maskertje enz. Ik voel me weer wat meer op de bewoonde wereld! ;-)

Vanaf 8 uur is het diner. We hebben in de middag bij het zwembad al van de kaart moeten kiezen. Het restaurant ziet er gezellig uit en we krijgen heerlijke soep met warme broodjes. Romi en ik hebben verschillende vismenu’s gekozen, maar we weten niet welke van wie is. We nemen allebei een bord en het smaakt ons prima!